فقر بدترین شکل آلودگی است، و این خود فی نفسه عامل بحران های زیست محیطی است. همان گونه که لازم است در جهت کاهش فقر سیاست هایی اتخاذ شود، باید برای ممانعت از نابودی محیط زیست و رسیدن به توسعه ی پایدار نیز تدابیر لازم اندیشیده شود....
فقر به مردم اجازه ی بهره برداری ازمنابع طبیعی شان را نمی دهد، به ناچار زمین های حاشیه ای کشت و جنگل ها از درخت خالی می شود.... رشد سریع جمعیّت نیز فشار زیادی برمجیط زیست وارد می کند.
سیاست های اقتصادی باید عهده دار حمایت و ارتقای حرفه های کشاورزی ِ از نظر زیست محیطی سالم و بی خطر، ذخیره سازی انرژی ، مهار آلودگی ، توسعه ی تکنولوژی مناسب، و گسترش تحقیق پیرامون تنوع زیستی و جنگل کاری در مناطق گرمسیری باشد. استفاده ی بهینه و کارا از منابع طبیعی، بهره وری را افزایش می دهد و عملکرد توسعه را بهبود می بخشد.

مباحث اساسی اقتصاد توسعه، جلد اوّل، جرالد ام. مایر، ترجمه ی دکتر غلامرضا آزاد (ارمکی)